Σήμερα, 7 χρόνια από την χρεοκοπία της χώρας, στεκόμαστε μπροστά σε εξελίξεις που θα είναι καθοριστικές για το μέλλον της Ελλάδας και της Ευρώπης. Παρατηρούμε ακραίους ανταγωνισμούς από χώρες, εθνοτικές ομάδες, επενδυτικά κεφάλαια προκειμένου να λάβουν ισχυρότερη θέση στη διεθνή σκακιέρα. Η ΕΕ στέκεται αμήχανος παρατηρητής ως αποτέλεσμα εσωστρέφειας και ενός αυξανόμενου υπερεθνικισμού, την ώρα που χρειάζεται να έχει λόγο και ο ρόλο ισχυρό για ζητήματα όπως η φτώχεια, το προσφυγικό, η εργασία, οι συνθήκες εργασίας, οι φορολογικοί παράδεισοι, το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία για πολύ καιρό στρουθοκαμήλισε, ταλαντευόμενη ανάμεσα σε πολιτικές είτε νεοφιλελεύθερες είτε συντηρητικές.
Σήμερα, 7 χρόνια από την χρεοκοπία της χώρας, κερδίζει σιγά σιγά έδαφος η πεποίθηση ότι καμία πολιτική δύναμη μόνη της δεν μπορεί να βάλει την χώρα σε πορεία εξόδου από την κρίση. Παρασυρθήκαμε σε πλαστούς και ψευδεπίγραφους διαχωρισμούς, ενώ απουσίασε η συζήτηση για το πώς φτάσαμε ως εδώ, τι και πώς πρέπει να αλλάξουμε.
Η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αδυνατεί να υλοποιήσει όσα υποσχέθηκε και δεν μπορεί είτε από ιδεοληψίες και δογματισμούς, είτε από ανεπάρκεια να συγκροτήσει μία ρεαλιστική πρόταση εξόδου της χώρας από την κρίση. Από την άλλη, η ΝΔ επιλέγει την στείρα αντιπαράθεση φθείροντας την Κυβέρνηση ώστε να την οδηγήσει σε εκλογές, ακολουθώντας το παράδειγμα τόσο του Σαμαρά, όσο και του Τσίπρα, οι οποίοι συντηρώντας έναν φαύλο κύκλο στην πολιτική ζωή, νομοτελειακά έπεσαν στην παγίδα που οι ίδιοι έστησαν στους προκατόχους τους. Αλλά στο τέλος τον λογαριασμό τον πληρώνουν η χώρα και η κοινωνία.
Μετά από 7 χρόνια άγονης αντιπαράθεσης και διχασμών γύρω από τα μνημόνια, το διακύβευμα παραμένει η αλλαγή της Ελλάδας. Ακόμα και στον διαχωρισμό για περισσότερο ή λιγότερο κράτος, που εντέχνως αναπαράγεται, δεν απαντάται το ουσιαστικό. Ένα διαφορετικό κράτος, με μεγάλες αλλαγές. Ένα κράτος λειτουργικό, δημοκρατικό, δίκαιο, με αξιοκρατία, διαφάνεια και δικαιοσύνη σε όλα τα επίπεδα. Ένα κράτος που θα στηρίξει την προσπάθεια των παραγωγικών δυνάμεων για ένα νέο παραγωγικό – αναπτυξιακό πρότυπο, που θα βασίζεται στα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας και τους ενδογενείς της πόρους: στη γη και στους ανθρώπους.
Σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά είναι αναγκαίο να διαμορφωθούν οι ικανές και αναγκαίες συνθήκες ώστε ο χώρος του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, της Σοσιαλδημοκρατίας και της ανανεωτικής αριστεράς, να αποκτήσει μια ενιαία έκφραση. Να ξαναγίνει ο προοδευτικός πόλος εξουσίας. Να απεγκλωβιστεί από το δίλημμα ΣΥΡΙΖΑ ή ΝΔ διαμορφώνοντας το δικό του μοναδικό αφήγημα για την χώρα. Συχνά, όμως, παρόμοιες συζητήσεις αφήνουν αδιάφορη την κοινωνία. Οφείλουμε οι προτάσεις μας να είναι καθαρές, να επαναπροσδιορίσουμε τι σημαίνει προοδευτικό, να ξεπεράσουμε το παρελθόν, τόσο σε επίπεδο ιδεών όσο και προσώπων. Είμαι σίγουρος ότι η παράταξη μπορεί και πρέπει να ξαναεκφράσει το προοδευτικό στοιχείο και να προσελκύσει νέες δυνάμεις. Ιστορικά η παράταξη είχε πολιτική αξία, όταν έδινε αξία στον πολίτη και είχε μια ριζοσπαστική, ανατρεπτική, καθαρή και χρήσιμη πρόταση για το μέλλον της χώρας. Το εγχείρημα της Δημοκρατικής Συμπαράταξης θα μπορούσε να είναι το όχημα σε μια τέτοια πορεία, αν διατυπώσει μια ξεκάθαρη ενιαία πολιτική πλατφόρμα και θέσεις για τα διακυβεύματα της χώρας. Στην πορεία όμως αυτή η Παράταξη οφείλει να ακολουθήσει διαδικασίες ανοικτές στην κοινωνία και στις υπόλοιπες κινήσεις του χώρου, δημοκρατικές και όχι πίσω από κλειστές πόρτες, μαζικές, με την συμμετοχή των παραγωγικών δυνάμεων που στήριζαν στο παρελθόν τον χώρο, αλλά και ουσιαστικές, που δεν θα στοχεύουν στο βόλεμα των στελεχών. Μόνο έτσι θα δημιουργηθεί μια νέα προοδευτική πλειοψηφία να εκπροσωπήσει τις κοινωνικές δυνάμεις της νέας οικονομίας και της υπεύθυνης διαχείρισης των δημόσιων αγαθών. Να μιλήσει για τους αδικημένους της κρίσης. Για τους άνεργους, για τους μισθωτούς και ελεύθερους επαγγελματίες που σηκώνουν στις πλάτες τους τα βάρη της κρίσης, τον για πολλά χρόνια σπάταλο και αναποτελεσματικό δημόσιο τομέα, για το στρεβλό οικονομικό μοντέλο της χώρας, για το παρασιτικό κομμάτι της ιδιωτικής οικονομίας. Ειδικά σε μια χώρα με τόσα ανοιχτά θέματα σε κάθε τομέα. Σύγχρονο κράτος, θεσμοί, δικαιοσύνη, φορολογικό, ασφαλιστικό, παιδεία, μετανάστευση, ανεργία, προοπτικές επενδύσεων, θέσεις εργασίας, έξοδος από το μνημόνιο. Είναι σημαντικό να αποφασίσουμε ποια κοινωνικά στρώματα και παραγωγικές ομάδες θέλουμε να εκπροσωπήσουμε. Ποιες κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες θα επιδιώξουμε, χωρίς αλαζονεία και εγωκεντρισμούς.
