Προ ημερών ο πρωθυπουργός προκάλεσε συζήτηση στην βουλή για την ποιότητα του δημόσιου διαλόγου. Φυσικά δεν είναι η πρώτη φορά που ο δημόσιος διάλογος ξεφεύγει των ορίων. Τώρα ήταν οι καταγγελίες εναντίον του πρώην διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου για σεξουαλική κακοποίηση, παλιότερα η οικονομική κρίση, το δημοψήφισμα, η συμφωνία των Πρεσπών κα.
Η αλήθεια είναι ότι στο πρόσφατο παρελθόν έχουμε παρακολουθήσει ουκ ολίγες φορές στιγμές αθλιότητας, ακόμα και στο Κοινοβούλιο. Δυστυχώς, για λίγα κομματικά κέρδη η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διστάζουν να εργαλειοποιήσουν κρίσιμα ζητήματα διχάζοντας και λασπολογώντας.
Δεν έχουν ξεχαστεί οι αθλιότητες Καμμένου, όταν ήταν ακόμα βουλευτής της ΝΔ, πώς δηλητηρίασε τον δημόσιο διάλογο. Ούτε επίσης ότι άλλος βουλευτής της ΝΔ έφτασε στο σημείο να καταγγείλει το ΠΑΣΟΚ ακόμα και για τις φωτιές του 2007. Φυσικά τότε βόλευε το αφήγημα, αφού τα όσα τερατώδη ακούγονταν ξέπλεναν τις ευθύνες Καραμανλή για την χρεοκοπία της χώρας. Φυσικά, τότε ο πρωθυπουργός μάλλον δεν ανησυχούσε για τον εκτροχιασμό του δημόσιου διαλόγου˙ ούτε όταν βουλευτής τους και στελέχη τους με αφορμή την Συμφωνία των Πρεσπών μιλούσαν για προδότες. Βολική η επιλεκτική αμνησία του Πρωθυπουργού και των στελεχών της κυβέρνησης του.
Φυσικά ομοίως και ο ΣΥΡΙΖΑ. Με τις αθλιότητες της περιόδου 2010-12, τις κρεμάλες, τις κατηγορίες περί προδοσίας λόγω των μνημονίων, την ρητορική για γερμανοτσολιάδες, τα συνθήματα «ή θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν». Ήταν τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ δικαιολογούσε την βία ως «δίκαιη οργή του λαού». Μετά όμως στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έγιναν οι ίδιοι θύματα της βίας.
Και τα δύο κόμματα εναλλάσσοντας ρόλους έχουν επιλέξει μια αδιέξοδη αντιπαράθεση δημιουργώντας συχνά τοξικό περιβάλλον στον δημόσιο διάλογο. Αποτρέπουν έτσι την ουσιαστική συζήτηση για τα προβλήματα. Το είδαμε πρόσφατα τόσο στο θέμα της βίας στα πανεπιστήμια, όσο και στο θέμα των καταγγελιών για σεξουαλική κακοποίηση και το κίνημα #metoo. Στυγνή αντιπαράθεση ατάκας, απουσία προτάσεων για το μέλλον˙ μεταρρυθμίσεις κενές περιεχομένου, χαμένες ευκαιρίες. Με αφορμή το #MeToo είδαμε λάσπη από τον στρατό troll του ΣΥΡΙΖΑ και ένα απολύτως καταδικαστέο hashtag, που έδωσε βολική διέξοδο στην ΝΔ απ’τους χειρισμούς της Υπουργού Πολιτισμού και την ανικανότητα της κυβέρνησης σε σειρά ζητημάτων σχετικών με την πανδημία.
Φυσικά υπάρχει και το ΠΑΣΟΚ/Κίνημα Αλλαγής. Πάντα στην σωστή πλευρά της ιστορίας σε κρίσιμες στιγμές, χωρίς να τροφοδοτήσει την τοξικότητα. Παρότι βουλευτές και στελέχη του κυνηγήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια, έχει αποφύγει συστηματικά να συμμετάσχει στην λασπολογία. Εξάλλου, οι ανάγκες της χώρας είναι άλλες˙ κανείς δεν έχει να κερδίσει κάτι από τους μικρούς εμφύλιους που στήνουν Τσίπρας και Μητσοτάκης. Η κοινωνία χρειάζεται απαντήσεις, όχι κραυγές. Γι’αυτό και το Κίνημα Αλλαγής συνεχίζει οργανωμένα τον διάλογο με τους κοινωνικούς φορείς για μια σειρά ζητήματα. Συνεχίζει την ουσιαστική αντιπολίτευση, χωρίς κραυγές ή πέταγμα λάσπης. Εξάλλου, με τόσα πολλά τα λάθη και τις αδυναμίες της κυβέρνησης, αυτό που χρειάζεται δεν είναι αντιπολίτευση, αλλά πρόταση λύσεων για τα προβλήματα της κοινωνίας.
Η χώρα τα τελευταία χρόνια έχει ζήσει αρκετούς διχασμούς˙ πολιτικοί έτοιμοι να πουλήσουν μίσος και θεωρίες συνωμοσίας. Αλλά όταν η πολιτική αντιπαράθεση κυλιστεί στις λάσπες, τότε χαμένη πάντα βγαίνει η κοινωνία και η χώρα.
Ο Γιάννης Ανδρέου είναι μέλος της Κ.Π.Ε του Κινήματος Αλλαγής και Αν.Γραμματέας του Τομέα Κοινωνικής ένταξης και συνοχής
Δημοσιεύτηκε στην Political στις 5/32021
